herinneringen

ik proost op de wens dat je hier was

maar dat ben je niet

toch breng ik ze terug

alle herinneringen

ik toast op alles

alles wat we hebben gedaan

de tijd dat wij samen waren

of alleen denken aan elkaar

en mik weet

op een dag

komt alles komt goed

Als ik er niet meer ben

• Voor als er afscheid van mijn resten wordt genomen

Ik hoop tenminste dat de vrienden die ik ken
ook inderdaad die laatste keer nog willen komen.

En dat ik ook voldoende stof heb nagelaten
Voor wat verhalen die je glimlachend vertelt
En dat je toch met liefde over me kunt praten.
Al heb ik jullie soms dan ook teleurgesteld

Dit is een liedje voor de aula na de dienst
Voordat ik weggedragen word door de suppoosten
En voor de koffie en de cake wordt opgediend
Dit is bedoeld om wie er achterblijft te troosten.

Nou ja je mag natuurlijk best een traantje laten
Dat vind ik ergens ook wel weer een compliment
Maar niet te lang dan, want je weet dat zal niet baten
Wie overleden is die blijft dat tot het end

Dit is een liedje voor het feest dat achteraf pas
Wordt gevierd door alle vrienden en vriendinnen
Die nog wat aarde en wat bloemen op m’n graf
Hebben gestrooid en daarna kan het feest beginnen

Dus vul de glazen en bespreek m’n fouten
En denk na het drinken met vertedering en weemoed
En laat de geesten en lach dansen op tv
Een maf idee, jouw feest waaraan je zelf niet meedoet

Dit is een liedje voor wanneer ik ben vergaan
Voor als m’n grafsteen overwoekerd en verzakt is
Als er geen enkel kleinkindje meer zal staan
Omdat de laatste nabestaande te verzwakt is

Dit is een liedje dat uiteindelijk verstomt
Maar altijd zullen er weer nieuwe liedjes komen
Zoals er altijd ook weer nieuwe vreugde komt
En nieuwe liefde, nieuwe hoop en nieuwe troost

Ondanks tranen, ondanks dood en ondanks pijn
Is dit een liedje voor dat jullie er nog zijn
Ondanks de tranen ondanks dood en ondanks pijn
Dank jullie wel dat jullie m’n vrienden wilden zijn

• door Robert Long

Laatste wens

Ik ben niet bang
Om dood te gaan
Ik ben alleen maar bang
Voor de manier waarop
Ja goed het is nog niet zover
En als je ‘t niet wilt
Daarover praten
Dat ik liever stop
Dan hou ik er meteen weer over op.

Maar toch, je weet het nooit
Het is natuurlijk onzin
Maar je denkt wel es van ‘als’
En ‘hoe’ en ‘wat’
En het is ook daarom dat…
Nee alles werkt nog goed
En functioneert nog
Zoals het moet maar toch…

Ja kijk, ik ben zo bang
Dat als het zover is
Dat er dan mensen
Gaan beslissen over mij
Mijn lichaam en mijn leven
En mijn dood
Omdat ze vinden dat ikzelf
Dat niet meer kan
En…dat zíj dat dan…

Dus daarom zeg ik het
Je toch maar liever nu
Voor het geval dat
Als ik dan…
Wou ik je vragen of
Jij…als het kan
Ervoor wil zorgen
Dat ik niet in zo’n ziekenhuis
Maar bij ons thuis
En in mijn eigen bed
Op de manier zoals ik wil…

Het laatste restje zelfrespect
Dat je een mens moet laten
Is toch, dat hij zelf mag zeggen
Hoe hij wil dat hij vertrekt.
Jij kent mijn lichaam beter
Dan zo’n dokter of zo’n
Zuster met een thermometer
En hoe het met mij gaat
Hoef jij niet af te lezen
Van zo’n apparaat
Jij hoeft mijn hartslag
Niet te meten
Jij zal na al die jaren
Beter weten
Hoe het daarmee staat…

Jij hebt het kloppen
Van mijn bloed
In jou gevoeld…, ja toch?
Jij kent mijn adem en mijn angsten en mijn zweet
Jij kent toch ieder plekje van mijn huid
En als iemand weet
Wat ik daaronder voel
Ben jij dat toch…?

Dus, als het zover is
Laat mij dan thuis
Dat jij niet op bezóek komt
Maar d’r bént
Gewoon zoals altijd
Mijn eigen bed, mijn eigen huis
Vertrouwd, bekend

Ja, God
Ik zit maar wat te zeuren
En het is nog niet zover
Maar goed
Dan weet je ‘t vast
Voor straks
Mijn laatste wens:
Mijn eigen huis
Mijn eigen bed
En jouw intensive care.

• Tekst: Paul van Vliet

Het lachen dat we samen deden

Het lachen dat we samen deden
Het is voorbij, het is voorbij
En wat we waren, ik en jij
Is onherroepelijk doorgesneden
Nu is de winter ingetreden
Een bar en bitter jaargetij
Het lachen dat we samen deden
Het is voorbij, het is voorbij
Maar uit een ver voorbij verleden
Komt altijd weer omhoog in mij
Als water in een woestenij
Een lachen, lachen zonder reden
Het lachen dat we samen deden

Nu dat het lachen me vergaat
En mij het huilen nader staat
Nu alles mis is, alles mis
En niets meer, niets meer over is
Van alles wat we samen waren
Van alles wat weloverdacht
Was opgekweekt, tot bloei gebracht
Nu van die tuin, van onze tuin
Niets over is dan enkel puin
En dode bloemen, dode blaren
Nu alles weg is en verloren
Blijf ik, de hemel weet waarom
Nog steeds dat lachen in me horen

Het lachen dat we samen deden
Het is voorbij, het is voorbij
En wat we waren, ik en jij
Is onherroepelijk doorgesneden
Nu is de winter ingetreden
Een bar en bitter jaargetij
Het lachen dat we samen deden
Het is voorbij, het is voorbij
Maar uit een ver voorbij verleden
Komt altijd weer omhoog in mij
Als water in een woestenij
Een lachen, lachen zonder reden
Het lachen dat we samen deden

Nu ik weer leer alleen te zijn
Om ’s morgens op te staan met pijn
Te werken enkel met het doel
Verdoving van te veel gevoel
Nu van mijn vrienden geen van allen
Nog redden kan wat is vergaan
Nu is weer voor dat bed moet staan
Met te veel pillen, te veel drank
En weten dat ik godzijdank
Straks weer een keer in slaap mag vallen
Nu alles weg is en verloren
Blijf ik de hemel weet waarom
Nog steeds dat lachen in me horen

Het lachen dat we samen deden
Het is voorbij, het is voorbij
En wat we waren, ik en jij
Is onherroepelijk doorgesneden
Nu is de winter ingetreden
Een bar en bitter jaargetij
Het lachen dat we samen deden
Het is voorbij, het is voorbij
Maar uit een ver voorbij verleden
Komt altijd weer omhoog in mij
Als water in een woestenij
Een lachen, lachen zonder reden
Het lachen dat we samen deden

• Tekst: Friso Wiegersma
  Uitvoerend artiest: Willem Nijholt

Als ik aan vader denk

Als ik aan vader denk, dan denk ik aan dat zitje op de fiets
Aan die zomers waar geen eind aan leek te zijn
Als ik aan vader denk, dan denk ik aan die haard zo warm en rood
Aan die handen als een kolenkit, zo goed, zo hard, zo groot

Maar ’t was te kort om je leven mee te doen
Veel te kort om al die jaren mee te doen
Veel te kort en veel te weinig

Als ik aan vader denk, dan denk ik aan die knop-accordeon
Aan die lach boven het glimmend parelmoer
Als ik aan vader denk, dan denk ik aan die klok van tien voor een
Aan die fiets die hij dan pakte, aan die kus zo hard als steen

Maar ’t was te kort om je leven mee te doen
Veel te kort om al die jaren mee te doen
Veel te kort en veel te weinig

Als ik aan vader denk, dan denk ik aan die ogen als de zee
Aan die blik van zoveel eenvoud en zo goed
Als ik aan vader denk, dan denk ik aan dat schuurtje in de tuin
En toen de wereld weer eens brandde, aan z’n tranen bij het puin

Maar ’t was te kort om je leven mee te doen
Veel te kort om al die jaren mee te doen
Veel te kort en veel te weinig

Als ik aan vader denk, dan denk ik aan die kouwe winternacht
Aan berichten uit een land van Grundlichkeit
Als ik aan vader denk, dan denk ik aan dat wachten bij de deur
En van blijdschap huilen op z’n jas met die kazernegeur

Maar ’t was te kort om je leven mee te doen
Veel te kort om al die jaren mee te doen
Veel te kort en veel te weinig

Als ik aan vader denk, dan denk ik aan een veel te korte tijd
Scheiden is zo gril en altijd onverwacht
Als ik aan vader denk, dan denk ik hoe een mens veranderen kan
Maar je kunt niet blijven haten, en wat je kreeg, dat was het dan

Maar ’t was te kort om je leven mee te doen
Veel te kort om al die jaren mee te doen
Veel te kort en veel te weinig

Tekst: Henk Elsink | Muziek: Rogier van Otterloo