in de stoel van wanhoop
zittend in verlaten stilte
vecht ik met mijn tranen
die machteloos stromen
als bruusk en onverwachts
de dood mij bekent maakt
dat het virus koppiger was
dan halsstarrig de weerstand
die met liefde ons versterkte
verdicht in corona-tijd | 23 maart 2020
nee bang niet
voor de dood
ben ik niet bang
die afslag echter
de boot trein of bus
mis ik graag
in het weten
dat eens onverhoopt
die uitrit komt
mijn reis dan
naar de overkant
zal vol zijn
gevuld met souvenirs
van ontmoette mensen
die elkeen bewogen
vol ook van verwachting
aan de herenigingen
die komen zullen
want waar ik ga
wachten mij velen
die vooruit al gingen
Ik hoop tenminste dat de vrienden die ik ken
ook inderdaad die laatste keer nog willen komen.
En dat ik ook voldoende stof heb nagelaten
Voor wat verhalen die je glimlachend vertelt
En dat je toch met liefde over me kunt praten.
Al heb ik jullie soms dan ook teleurgesteld
Dit is een liedje voor de aula na de dienst
Voordat ik weggedragen word door de suppoosten
En voor de koffie en de cake wordt opgediend
Dit is bedoeld om wie er achterblijft te troosten.
Nou ja je mag natuurlijk best een traantje laten
Dat vind ik ergens ook wel weer een compliment
Maar niet te lang dan, want je weet dat zal niet baten
Wie overleden is die blijft dat tot het end
Dit is een liedje voor het feest dat achteraf pas
Wordt gevierd door alle vrienden en vriendinnen
Die nog wat aarde en wat bloemen op m’n graf
Hebben gestrooid en daarna kan het feest beginnen
Dus vul de glazen en bespreek m’n fouten
En denk na het drinken met vertedering en weemoed
En laat de geesten en lach dansen op tv
Een maf idee, jouw feest waaraan je zelf niet meedoet
Dit is een liedje voor wanneer ik ben vergaan
Voor als m’n grafsteen overwoekerd en verzakt is
Als er geen enkel kleinkindje meer zal staan
Omdat de laatste nabestaande te verzwakt is
Dit is een liedje dat uiteindelijk verstomt
Maar altijd zullen er weer nieuwe liedjes komen
Zoals er altijd ook weer nieuwe vreugde komt
En nieuwe liefde, nieuwe hoop en nieuwe troost
Ondanks tranen, ondanks dood en ondanks pijn
Is dit een liedje voor dat jullie er nog zijn
Ondanks de tranen ondanks dood en ondanks pijn
Dank jullie wel dat jullie m’n vrienden wilden zijn
Ik ben niet bang
Om dood te gaan
Ik ben alleen maar bang
Voor de manier waarop
Ja goed het is nog niet zover
En als je ‘t niet wilt
Daarover praten
Dat ik liever stop
Dan hou ik er meteen weer over op.
Maar toch, je weet het nooit
Het is natuurlijk onzin
Maar je denkt wel es van ‘als’
En ‘hoe’ en ‘wat’
En het is ook daarom dat…
Nee alles werkt nog goed
En functioneert nog
Zoals het moet maar toch…
Ja kijk, ik ben zo bang
Dat als het zover is
Dat er dan mensen
Gaan beslissen over mij
Mijn lichaam en mijn leven
En mijn dood
Omdat ze vinden dat ikzelf
Dat niet meer kan
En…dat zíj dat dan…
Dus daarom zeg ik het
Je toch maar liever nu
Voor het geval dat
Als ik dan…
Wou ik je vragen of
Jij…als het kan
Ervoor wil zorgen
Dat ik niet in zo’n ziekenhuis
Maar bij ons thuis
En in mijn eigen bed
Op de manier zoals ik wil…
Het laatste restje zelfrespect
Dat je een mens moet laten
Is toch, dat hij zelf mag zeggen
Hoe hij wil dat hij vertrekt.
Jij kent mijn lichaam beter
Dan zo’n dokter of zo’n
Zuster met een thermometer
En hoe het met mij gaat
Hoef jij niet af te lezen
Van zo’n apparaat
Jij hoeft mijn hartslag
Niet te meten
Jij zal na al die jaren
Beter weten
Hoe het daarmee staat…
Jij hebt het kloppen
Van mijn bloed
In jou gevoeld…, ja toch?
Jij kent mijn adem en mijn angsten en mijn zweet
Jij kent toch ieder plekje van mijn huid
En als iemand weet
Wat ik daaronder voel
Ben jij dat toch…?
Dus, als het zover is
Laat mij dan thuis
Dat jij niet op bezóek komt
Maar d’r bént
Gewoon zoals altijd
Mijn eigen bed, mijn eigen huis
Vertrouwd, bekend
Ja, God
Ik zit maar wat te zeuren
En het is nog niet zover
Maar goed
Dan weet je ‘t vast
Voor straks
Mijn laatste wens:
Mijn eigen huis
Mijn eigen bed
En jouw intensive care.
