de prachtige tuin staat alleen
missend die haar koesterde
de bloemen bloeien nog steeds
zoals de zon steeds nog schijnt
de regen echter voelt als tranen
voor hen die zij achterlaat
de schoonheid van de tuin
geurt mooie herinneringen
bij wie haar moeten laten gaan
omdat haar de tijd gekomen is
om in onze harten te blijven
om fleurig daar liefde te enten
wie meent dat er een einde komt
een einde aan mijn liefde voor jou
weet weinig van gehechtheid zijn
aan wie jij mij bent geworden en gebleven
jou stem hoor ik nog elke dag
bij het slaap gaan en wakker worden
als vogelzang in de vroege ochtend
die ik niet vergeten noch missen wil
als een oase van rust en warmte
die jij mij bent en blijven zult
gehuld in een keur van herinneringen
die mij ons steeds herleven doet
de momenten die ik kreeg van jou
zijn toen en nu deel van mijn leven
die ik voor altijd dichtbij mij houdt
zodat zij eeuwig blijven duren
ik heb ze in een kluis gelegd
in de woonplaats van mijn hart
waar ik ze steeds weer openen kan
met de code van onze liefde
zo kan ik naast tijden van verdriet
de tijd van samen lachen kiezen
de dagen ook van geluk en plezier
van alles dus wat wij samendeden
zo koester bewaar en bewaak ik
in mijn hoofd en mijn hart
de bibliotheek van herinnering
die wij samen vullen mochten
wat hebben we samen
veel bergen en dalen gelopen
door sneeuwstormen en smerig weer
zo goed ook als bij stralende zon
we maakten grapjes en we lachten
deelden onze gedachten of niet
we vochten met en scholden elkaar
tot wij in elkaars armen thuis kwamen
we joegen de stuipen op elkaars lijf
lachten en haalden herinneringen op
tot met onze ogen vol tranen
verdwaald wij elkaar weer vonden
ik zal je missen mijn vriend
want mijn vindtocht in het leven
zonder jou hier naast mij
zal nooit meer hetzelfde zijn
• Verdicht ter herinnering | 9 november 2019
van jou houden was geweldig
in feite zoveel meer dan dat
het was prachtiger en grootser
dan woorden zeggen kunnen
van jou houden was geweldig
zelfs als ik terugdenk nu
is dat de mooiste herinnering
die jij mij hebt gegeven
nu jij hoger dan hoger bent
in de oneindigheid van de horizon
kijk jij vanaf de overkanten tijd
naar het schitterende vergezicht
van wat jij ons in liefde erven laat
dat alles is verbonden aan herinnering
waarlangs wij blijvend wandelen mogen
in de stilte van de tijd koesterend
wat jij ons van harte bent geworden
de man vader en opa die ons trotst
nu jij bent waar de tijd voorbij vaart
laat sterker nog dan ooit hiervoor
ons opnieuw de betekenis ervaren
van jouw handen op onze schouders
die weg wijzend ons sturen blijven
ons avontuur van leven voortgaand
weten wij jou in onze rugzak gekropen
van waaruit jij ons zachtjes fluistert
wat de weg naar het weerzien plaveit
jouw lessen van liefde wijsheid en geduld
waar jij altijddurend eindeloos bent
blijft de prachtige echo van jouw zijn
ons hunkerend in de harten kloppen
zoals de plaatjes in ons geheugen
het plakboek ervan tot leven wekken
geen afscheidswoorden waren er
geen tijd om “tot ziens” te zeggen
weg was je voor wij het wisten
en nog weet niemand waarom
als tranen een trap konden bouwen
of herinneringen mij een weg
dan zou ik naar de hemel lopen
om direct jou terug te halen
ons hart pijnt nog van verdriet
dat in stilte tranen stromen doet
want elke dag meer dan toen
ben jij ins ons hart en weten
toch zijn het de herinneringen
aan de gelukkige tijd van samenzijn
die ons een glimlach doen knipogen
naar jouw stad achter de wolken
waar ik welbewust
mijn ogen sluiten zal
weten jij en ik
eindigt het samen zijn
in het hier en nu
het gelijktijdig weten
wat jou en mij blijft
is het eindeloze boek
vol altijddurende verhalen
dat jouw eeuwigheid opent
in wederkerig samen zijn
ieder aan de eigen oever
van de overkanten tijd
zal het blijven inspireren
wat wij elkaar betekenen
ik denk niet aan jou
liggend in natte klei
op een verlaten kerkhof
ik zie jou lopen
op het pad daarlangs
tussen de populieren
op weg ben jij
naar het station
dat naar de overkant voert
een zomerse dag ooit
ontmoet jij mij daar
om mij weer te omarmen
ik denk aan jou
over een landtong lopend
vol rust in herinnering
ik zie ons ontmoeten
op een mooie dag
aan het einde van de tijd
zo oogst ik in de avond
in het licht van de maan
jouw eeuwige glimlach
nee
natuurlijk heelt niet
tijd mijn wonden
van jouw verlies
mij blijft het litteken
trots jou dragen
opdat nooit jij verdwijnt
