de overkant van tijd
heeft een plek in zijn tuin
die de schoonheid heeft
die alleen jij hem bieden kan
zo herinneren wij jou nu
in elke bloem die voor ons bloeit
om de liefde voort te planten
die jij ons te leven geeft
eindeloos
nu jij hoger dan hoger bent
in de oneindigheid van de horizon
kijk jij vanaf de overkanten tijd
naar het schitterende vergezicht
van wat jij ons in liefde erven laat
dat alles is verbonden aan herinnering
waarlangs wij blijvend wandelen mogen
in de stilte van de tijd koesterend
wat jij ons van harte bent geworden
de man vader en opa die ons trotst
nu jij bent waar de tijd voorbij vaart
laat sterker nog dan ooit hiervoor
ons opnieuw de betekenis ervaren
van jouw handen op onze schouders
die weg wijzend ons sturen blijven
ons avontuur van leven voortgaand
weten wij jou in onze rugzak gekropen
van waaruit jij ons zachtjes fluistert
wat de weg naar het weerzien plaveit
jouw lessen van liefde wijsheid en geduld
waar jij altijddurend eindeloos bent
blijft de prachtige echo van jouw zijn
ons hunkerend in de harten kloppen
zoals de plaatjes in ons geheugen
het plakboek ervan tot leven wekken
- Bespiegeling voor (de familie van) Thomas Crump | Londen, 26 september 1929 – 31 juli 2019
havenzicht
het schip naar de overkant
ligt altijd opgetuigd
klaar in de haven
ooit zeilt het verder weg
dan jij en ik kijken kunnen
naar eindeloze zonneschijn
meer dan woorden vertellen
zal mijn hart dan ook tranen
om het geluk dat jij mij bracht
- Mijmering | maart 2019
jij bent de brug
omdat de oevers ervan
ik hier niet zien kan
lijkt de overkant zo ver
toch weet ik jou
naast mij lopend
bij elke stap die ik zet
tekst: Peter Paul J. Doodkorte | foto: Chris van Es
waar de overkant zwaait…
ik zal van het nieuwe jaar het boek openen
de pagina’s zijn blanco nog
ik neem mij voor er woorden op te schrijven
die altijd gedoopt zijn
in de inkt van ons samen zijn
vaarwel pa
vaarwel pa
geniet van eeuwig de rust
daar – aan de overkant
die wij in het aardse
in en met elkaar
lastig vinden konden
hier leidde de omgang
over wonderlijke paden
waarlangs over en weer
in het doen en laten
zonder of met elkaar
soms de keuzes schuurden
toch – hier en nu
is er stil het weten
van soms onzichtbare draden
die stevig ons verbonden
daarom ook zeggen wij
liever nog was jij hier
toch en éven nog
om elkaar te zeggen
waarvoor eerder wij
de woorden mistten
voor de vragen ook
die antwoordden zouden
dit moment van afscheid
komt rauwer daarom
in en op ons gemoed
want ergens eens of ooit
hielden wij de hoop
elkaar echt te vinden toch
vaarwel pa
wij vervolgen de weg
gepakt en gezakt met heugenis
vluchtig als een schaduw soms
die ons jou herinneren doet
in goede en in slechte dagen
als de vader van ons leven
vaarwel pa!
dat wij onszelf begrijpen
als ooit – dáár
wij elkaar weer zien
dáár – aan de overkant
waarheen jij nu vaart
vaarwel pa!
- Geschreven voor (de (klein-)kinderen van) Dirk de Paauw – geboren 29 augustus 1952 en overleden 2 april 2017
Groots
Geschreven uit dankbaarheid voor Joop (Groots) van der Schilden, in het eeuwige opgenomen op 30 november 2016
De overstap
- Geschreven uit dank en waardering voor Jan Chris Roosenburg, geboren Den Dolder, 1 januari 1940 en op 25 november vereeuwigd in ons hart!
