vanmorgen nog
vanmorgen nog
knuffelde ik jou
die vol verwachting
uit droom en bed
de dag instapte
vanmorgen ja
maande ik jou
aan tafel en ontbijt
dat wie groeien wil
het bordje legen moet
vanmorgen ja
kibbelde ik nog
over verschillende sokken
die binnenstebuiten gekeerd
jouw voeten sierden
vanmorgen nog
botste ik met jou
over de vriendjes
met wie na school
jij spelen wilde gaan
vanmorgen nog
riep ik zwaaiend jou
vanuit het keukenraam
als altijd vrolijk weer
tot vanmiddag dan
vanmorgen nog
verheugde ik mij
dat nu vanavond
jij weer thuiskomen zou
veilig in mijn armen
vanmorgen nog
deed niets vermoeden
dat alles wat wij deden
alles dat vanzelf sprak
nooit meer komen zou
vanmorgen nog
juichte het leven uitbundig
dat bruusk en onverwacht
vanmorgen nog
mij in jou ontnomen is
- Dagelijks gebeurt het. Ouders die hun kinderen verliezen. Zomaar opeens, door een stom ongeluk. Steevast brengt dat de meest overweldigende pijn die je als mens kunt ervaren: het verlies van jouw kind, de ent van liefde. Voor en door hen is dit geschreven.
