in de stoel van wanhoop
zittend in verlaten stilte
vecht ik met mijn tranen
die machteloos stromen
als bruusk en onverwachts
de dood mij bekent maakt
dat het virus koppiger was
dan halsstarrig de weerstand
die met liefde ons versterkte
verdicht in corona-tijd | 23 maart 2020
ik vergeet niet papa
zolang mijn hart klopt
wie jij bent voor mij
vertelt het mij steeds
met fluisterende stem
die mij jou laat herleven
als zitten wij onsterfelijk
voor altijd bij elkaar
de herinneringen die we hebben
wensen mij dat je hier zijn mag
opdat wat wij hebben meegemaakt
zich in het samenzijn herleven laat
hartstochtelijk is daarbij mijn wens
dat ik jou niet meer verliezen kan
omdat eeuwig het ervaren blijft
van jou in naast en om mij heen
nu mij jouw jaardag mij terugbrengt
naar de tijd van het innig samen zijn
toost ik op ieder die jouw naam zegt
zodat jij blijven kunt wie jij mij bent
de overkant van tijd
heeft een plek in zijn tuin
die de schoonheid heeft
die alleen jij hem bieden kan
zo herinneren wij jou nu
in elke bloem die voor ons bloeit
om de liefde voort te planten
die jij ons te leven geeft
wie meent dat er een einde komt
een einde aan mijn liefde voor jou
weet weinig van gehechtheid zijn
aan wie jij mij bent geworden en gebleven
jou stem hoor ik nog elke dag
bij het slaap gaan en wakker worden
als vogelzang in de vroege ochtend
die ik niet vergeten noch missen wil
als een oase van rust en warmte
die jij mij bent en blijven zult
gehuld in een keur van herinneringen
die mij ons steeds herleven doet
de momenten die ik kreeg van jou
zijn toen en nu deel van mijn leven
die ik voor altijd dichtbij mij houdt
zodat zij eeuwig blijven duren
ik heb ze in een kluis gelegd
in de woonplaats van mijn hart
waar ik ze steeds weer openen kan
met de code van onze liefde
zo kan ik naast tijden van verdriet
de tijd van samen lachen kiezen
de dagen ook van geluk en plezier
van alles dus wat wij samendeden
zo koester bewaar en bewaak ik
in mijn hoofd en mijn hart
de bibliotheek van herinnering
die wij samen vullen mochten
in het stille schuilen wij
bij de oude beelden van toen
ook nu ons pad gescheiden is
duurt zo onze reis samen voort
luidkeels zingend uit het hart
breken steeds nog nieuwe melodieën
die bij het voortgaan van de tijd
ons jou altijd weer genieten laten
steeds weer
zeg ik jouw naam
als ik denk
steeds weer
beleef ik jou
in mijn dromen
steeds weer
koester ik jou
met al mijn liefde
steeds weer
als ik jou naam noem
ben jij dichtbij
steeds weer
noem ik jouw naam
die ik niet vergeten zal
Op 2 november herdenken van dierbare overledenen. Jong en oud, gelovig én ongelovig. Het is goed om de wereld zo nu en dan even stil te zetten en hun naam te blijven noemen.
vanmorgen nog
vanmorgen nog
knuffelde ik jou
die vol verwachting
uit droom en bed
de dag instapte
vanmorgen ja
maande ik jou
aan tafel en ontbijt
dat wie groeien wil
het bordje legen moet
vanmorgen ja
kibbelde ik nog
over verschillende sokken
die binnenstebuiten gekeerd
jouw voeten sierden
vanmorgen nog
botste ik met jou
over de vriendjes
met wie na school
jij spelen wilde gaan
vanmorgen nog
riep ik zwaaiend jou
vanuit het keukenraam
als altijd vrolijk weer
tot vanmiddag dan
vanmorgen nog
verheugde ik mij
dat nu vanavond
jij weer thuiskomen zou
veilig in mijn armen
vanmorgen nog
deed niets vermoeden
dat alles wat wij deden
alles dat vanzelf sprak
nooit meer komen zou
vanmorgen nog
juichte het leven uitbundig
dat bruusk en onverwacht
vanmorgen nog
mij in jou ontnomen is
