voortleven

ga niet naar mijn graf
of de urn met mijn as
ik ben er namelijk niet
want altijd springlevend
in duizend waaiende winden
in diamanten die glinsteren
in de deken van sneeuw
ik ben de stralende zon
op het nog rijpend graan
ik ben de zachte herfstregen
die je in de ochtend wakkert
ik ben de opbeurende rush
van stille vogels in de lucht
ik ben de zachte sterren
die ’s nachts altijd schijnen
dus ga niet naar mijn graf
of de urn met mijn as
ik ben er namelijk niet
ik leef namelijk in jou

jij blijft

natuurlijk blijf ik jou
altijd bij mij dragen
nu de tijd van leven
voor jou ten einde is

afscheid neem ik
van het lieve lijf
dat ik minnen mocht
maar de geest blijft

waar vogels fluiten
in bomen en struiken
hoor ik in elke toon
jouw passie vlammen

als langs mijn wang
een vlinder fladdert
is dat mij een groet
van mij de allerliefste

waar in berm en tuin
bloemen zacht geuren
zal dat als een boeket
mij jou herinneren doen

elke straal van de zon
is de glimlach van liefde
die als een warme deken
mij eindeloos spreien zal

als tegen ramen rondom
de wind de regen slaat
hoor ik in elke druppel
van jou de wijze woorden

als ik naar de zee kijk
zal zij mij de haven zijn
waarin ik aanmeren kan
om thuis te zijn bij jou

Verdicht, geschreven in coronatijd | 18 april 2020

als ik het licht kijk

als ik het licht kijk
van de lampjes en lichtjes
die ons verlangen wakkeren
vlammen kleine vuurtjes groot
wat wij liefst bij ons hebben

wie vasthoudend loslaten
warmen zij hoofd en hart
zoals alle dagen de liefde
leven in beweging brengt
dat niet gemist kan worden

• Geschreven ter gelegenheid van Wereldlichtjesdag 2019 | 8 december 2019

warmend licht

wie meent dat er een einde komt
een einde aan mijn liefde voor jou
weet weinig van gehechtheid zijn
aan wie jij mij bent geworden en gebleven

jou stem hoor ik nog elke dag
bij het slaap gaan en wakker worden
als vogelzang in de vroege ochtend
die ik niet vergeten noch missen wil

als een oase van rust en warmte
die jij mij bent en blijven zult
gehuld in een keur van herinneringen
die mij ons steeds herleven doet

 

• Een lichtpuntje dat mij binnenschoot | 8 december 2019

in het stille

in het stille schuilen wij
bij de oude beelden van toen
ook nu ons pad gescheiden is
duurt zo onze reis samen voort

luidkeels zingend uit het hart
breken steeds nog nieuwe melodieën
die bij het voortgaan van de tijd
ons jou altijd weer genieten laten

• In dankbare herinnering aan een warm en hartelijk mens, Jan Chris Roosenburg, geboren Den Dolder, 1 januari 1940 en sedert 25 november 2016 vereeuwigd in ons hart!

één keer zag ik hem | sander

komt wel goed ma
maak je maar niet ongerust…

geruststellende woorden
simpel en vanzelfsprekend spreekt hij ze
bij het weggaan
het werk wacht

één keer slechts
slechts één keer zag ik hem
dáár
op die vrijdag
25 februari 2000
één keer
sander!

jong en enthousiast
levenslust stralend
trots
op zijn werk
zijn collega’s en baas
‘zijn’ zaak
‘zijn’ keuken
alles nieuw
spiksplinternieuw

deze avond
een feestavond
ons dank-je-wel
aan een goede vriend
is de start

de keukengarde
de chef met zijn maatje
sloft zich het vuur
een potje hier
een stoofje daar
een bordje zus
een schaaltje zo

waar het feest ten einde loopt
de kop eraf
succesvol
even swingen nog
hij
met de crew
en een enkele gast

het leven lacht succes
en hij lacht mee
jong en enthousiast
levens- en werklust stralend

de nacht is kil koud
de weg glad
hier en daar
hij rijdt
glijdt
een paal
een klap
water
donker en koud
de ware werkelijkheid
meedogenloos hard
een gebroken nek
dood!

één keer slechts
slechts één keer zag ik hem
dáár
op die vrijdag
25 februari 2000
één keer

sander
ik hoor het hem zeggen
komt wel goed ma
maak je maar niet ongerust…

geruststellende woorden
simpel en vanzelfsprekend spreekt hij ze
bij het weggaan

en nu
nu is hij dood
dóód!!!

• Geschreven voor (de ouders en naasten van ) Sander † 26 februari 2000

Le jour est venu

Le jour est venu où mes jambes me font défaut
Parce que le chemin de la vie est plus long que mon allant
Ne laisse pas cette séparation te retenir
De continuer ta route vers l’horizon

Le jour est venu où mes poumons sont vides
Parce que le chemin de la vie demande un souffle plus long
Ne laisse pas la perte de t’empêcher
Parce que l’avancé des peuples est inexorable

Le jour est venu où je ferme les yeux
Parce que le chemin de la vie me mène aux étoiles
Ne laisse pas l’obscurité te freiner
Parce que l’espoir renaît toujours
Le jour est venu où ma voix s’éteint
Parce que la corde de la mort étouffe les mots
Ne laisse pas le silence te déranger
Mais écoute l’écho de l’autre rive

Le jour est venu où je ne peux plus être
Où et chez qui je souhaite
Laisse le sel de tes larmes
Devenir paisiblement un doux souvenir
Qui me maintient en vie dans ta mémoire

De dag is gekomen dat mijn benen het begeven
Omdat de weg van leven langer is dan ik lopen kan
Laat het loslaten jou niet weerhouden
De weg naar de einder verder te gaan

De dag is gekomen dat mijn longen leeg zijn
Omdat de weg van leven een langere adem vraagt
Laat het verlies jou niet beletten
Want de vaart der volkeren kent geen einde

De dag is gekomen dat ik mijn ogen sluit
Omdat de weg van leven mij naar de sterren voert
Laat het duister jou niet tegenhouden
Want de opstand van de hoop wint altijd
De dag is gekomen dat mijn stem zwijgt
Omdat de strop van de dood de woorden verstikt
Laat de stilte jou niet verstoren
Maar luister naar de echo van de overkant

De dag is gekomen dat ik er niet meer kan zijn
Waar en bij wie ik wezen wilde
Laat het zout van de tranen
Proeven als zoete herinnering
Die gaandeweg mij levend houdt

• In dankbare herinnering aan Yves Marliere | 19 november 2018

 

is dat niet zonde

ik weet natuurlijk
eens vindt iedereen
vrijheid in eeuwigheid
aan de overkant van de tijd

ik besef ook
om hem te ontlopen
kun je als hij komt
niet je koffers pakken

natuurlijk begrijp ik
dat waar uit vier streken
de laatste wind blaast
ook jouw steentje vallen kan

natuurlijk blijf ik
na vandaag luisteren
de shake rattle and roll
die jij ons erven laat

ik dans natuurlijk
op elk feest van leven
als in nieuw orleans
jouw boogiewoogie baby

ik droom ook
van de zorgeloze liefde
die jij bezingt
elke avond rond deze tijd

natuurlijk hoop ik
op de blauwe bessen heuvel
ook de schat te vinden
die jou jouw vrijheid gaf

natuurlijk vaar ik
ook mijn bootje verder
naar waar de overkant
ooit mijn haven legt

ik zeg daarom
dankbaar en hoopvol
tot weerziens
in plaats van vaarwel

ik aanvaard dus
zoals het is
moet het zijn
maar toch

is dat niet zonde

• Geschreven naar aanleiding van het overlijden van Fats Domino, geboren als In memoriam Antoine Dominique Domino (New Orleans, 26 februari 1928 – Harvey, 24 oktober 2017). Hij was een rhythm-and-blueszanger-pianist. In de jaren 50 en 60 was hij de bestverkopende Afro-Amerikaanse muzikant.

• Voor zijn bijdragen aan de rock-‘n-roll werd Domino in 1986 opgenomen in de Rock and Roll Hall of Fame. Daarnaast werd hij ook opgenomen in The Louisiana Music en Songwriters Hall of Fame. Domino staat op nummer 25 in de Rolling Stone-lijst 100 Greatest Artists of All Time.

nagellak tijn

te jong en veel te vroeg tijn
haalde jou de wind van tijd
met de schaduw van eindigheid
verder dan wij kijken kunnen
voorbij de ons zichtbare horizon

nu daarom wij dag zeggen moeten
kleine maar reusachtig grote man
die groter dan groots groeide
voelt broos ons klein en nietig
de wereld en haar machten

jij die ons de vingers lakken deed
zaaide vrijgevig en betoverend
in de harten van groot en klein
de hoop op doorgaand leven
dat mensen zo gelukkig maakt

kinderlijk majestueus en onschuldig
toverde jij kwistig en goedgeefs
het geloof in morgen na vandaag
dat stil ons weet te inspireren
om samen het verschil te maken

stil nu en machteloos verslagen
met dankbare tranen lachend
vieren wij jouw gevend leven
dat belangeloos en edelmoedig
ons het gulle geven leerde

kleurrijk als de nagels die jij lakte
in winters wit het glazen huis
fonkelt rood roze blauw en paars
jouw ster nu eeuwige in het heelal
dat altijd jouw naam stralen zal

• Voor Tijn Kolsteren, beter bekend als ‘nagellakheld Tijn’ | 7 juli 217

Tijn, uit het Brabantse dorpje Hapert, was de held van Serious Request, Breda, Brabant én Nederland en is op 6-jarige leeftijd overleden aan de gevolgen van hersenstamkanker.

Nederland leerde Tijn kennen tijdens 3FM Serious Request in Breda (2016) als een lief en speels mannetje met een bijzonder warm hart. Hij meldde zich, samen met zijn vader, bij de brievenbus van het Glazen Huis met een bijzonder groot gebaar. Met zijn ongekende en vertederende enthousiasme, onschuld en onzelfzuchtigheid inspireerde hij miljoenen mensen om in actie te komen en samen een verschil te maken. Hij zette Nederland in beweging en bracht letterlijk het hele land bij elkaar. Met zijn nagellakactie gaf hij duizenden kinderen een toekomst, terwijl zijn eigen toekomst zo onzeker was. Tijn haalde met zijn actie in zijn eentje 2,5 miljoen euro op Het was de succesvolste individuele actie uit de historie van Serious Request.

Elke glimlach heeft ook een traan

Ilja van der Wal (23) werd exact vijf jaar geleden vlak bij zijn huis doodgereden door een roekeloze automobilist. Hoe groot ook het verdriet, de herinnering aan hem blijven wij omarmen.