Le jour est venu où mes jambes me font défaut
Parce que le chemin de la vie est plus long que mon allant
Ne laisse pas cette séparation te retenir
De continuer ta route vers l’horizon
Le jour est venu où mes poumons sont vides
Parce que le chemin de la vie demande un souffle plus long
Ne laisse pas la perte de t’empêcher
Parce que l’avancé des peuples est inexorable
Le jour est venu où je ferme les yeux
Parce que le chemin de la vie me mène aux étoiles
Ne laisse pas l’obscurité te freiner
Parce que l’espoir renaît toujours
Le jour est venu où ma voix s’éteint
Parce que la corde de la mort étouffe les mots
Ne laisse pas le silence te déranger
Mais écoute l’écho de l’autre rive
Le jour est venu où je ne peux plus être
Où et chez qui je souhaite
Laisse le sel de tes larmes
Devenir paisiblement un doux souvenir
Qui me maintient en vie dans ta mémoire
De dag is gekomen dat mijn benen het begeven
Omdat de weg van leven langer is dan ik lopen kan
Laat het loslaten jou niet weerhouden
De weg naar de einder verder te gaan
De dag is gekomen dat mijn longen leeg zijn
Omdat de weg van leven een langere adem vraagt
Laat het verlies jou niet beletten
Want de vaart der volkeren kent geen einde
De dag is gekomen dat ik mijn ogen sluit
Omdat de weg van leven mij naar de sterren voert
Laat het duister jou niet tegenhouden
Want de opstand van de hoop wint altijd
De dag is gekomen dat mijn stem zwijgt
Omdat de strop van de dood de woorden verstikt
Laat de stilte jou niet verstoren
Maar luister naar de echo van de overkant
De dag is gekomen dat ik er niet meer kan zijn
Waar en bij wie ik wezen wilde
Laat het zout van de tranen
Proeven als zoete herinnering
Die gaandeweg mij levend houdt
- In dankbare herinnering aan Yves Marliere | 19 november 2018
bron-de-herinnering 