in de stoel van wanhoop
zittend in verlaten stilte
vecht ik met mijn tranen
die machteloos stromen
als bruusk en onverwachts
de dood mij bekent maakt
dat het virus koppiger was
dan halsstarrig de weerstand
die met liefde ons versterkte
verdicht in corona-tijd | 23 maart 2020
ik kan tranen vergieten omdat je weg bent
maar glimlach omdat je hebt geleefd
ik kan mijn ogen sluiten en hopen dat je terugkomt
maar openen en om alles te zien wat je nalaat
mijn hart kan leeg zijn omdat ik je niet meer kan zien
maar het is vol van de liefde die je deelde
ik kan morgen de rug toekeren en gisteren leven
maar ik droom van morgen vanwege gisteren
ik kan je herinneren alleen omdat je weg bent
maar ik laat de herinnering liever voortleven
ik kan huilend leeg zijn en jou de rug toekeren
maar doe als jij en open glimlachend mijn ogen
ze zeggen dat goud
de herinneringen zijn
misschien is dat waar
maar die wil ik niet
ik wil jou
als ik je nodig heb
omdat als geen ander
jouw liefde mij warmt
de prachtige tuin staat alleen
missend die haar koesterde
de bloemen bloeien nog steeds
zoals de zon steeds nog schijnt
de regen echter voelt als tranen
voor hen die zij achterlaat
de schoonheid van de tuin
geurt mooie herinneringen
bij wie haar moeten laten gaan
omdat haar de tijd gekomen is
om in onze harten te blijven
om fleurig daar liefde te enten
ik vergeet niet papa
zolang mijn hart klopt
wie jij bent voor mij
vertelt het mij steeds
met fluisterende stem
die mij jou laat herleven
als zitten wij onsterfelijk
voor altijd bij elkaar
de herinneringen die we hebben
wensen mij dat je hier zijn mag
opdat wat wij hebben meegemaakt
zich in het samenzijn herleven laat
hartstochtelijk is daarbij mijn wens
dat ik jou niet meer verliezen kan
omdat eeuwig het ervaren blijft
van jou in naast en om mij heen
nu mij jouw jaardag mij terugbrengt
naar de tijd van het innig samen zijn
toost ik op ieder die jouw naam zegt
zodat jij blijven kunt wie jij mij bent
als ik het licht kijk
van de lampjes en lichtjes
die ons verlangen wakkeren
vlammen kleine vuurtjes groot
wat wij liefst bij ons hebben
wie vasthoudend loslaten
warmen zij hoofd en hart
zoals alle dagen de liefde
leven in beweging brengt
dat niet gemist kan worden
wie meent dat er een einde komt
een einde aan mijn liefde voor jou
weet weinig van gehechtheid zijn
aan wie jij mij bent geworden en gebleven
jou stem hoor ik nog elke dag
bij het slaap gaan en wakker worden
als vogelzang in de vroege ochtend
die ik niet vergeten noch missen wil
als een oase van rust en warmte
die jij mij bent en blijven zult
gehuld in een keur van herinneringen
die mij ons steeds herleven doet
de momenten die ik kreeg van jou
zijn toen en nu deel van mijn leven
die ik voor altijd dichtbij mij houdt
zodat zij eeuwig blijven duren
ik heb ze in een kluis gelegd
in de woonplaats van mijn hart
waar ik ze steeds weer openen kan
met de code van onze liefde
zo kan ik naast tijden van verdriet
de tijd van samen lachen kiezen
de dagen ook van geluk en plezier
van alles dus wat wij samendeden
zo koester bewaar en bewaak ik
in mijn hoofd en mijn hart
de bibliotheek van herinnering
die wij samen vullen mochten
in het stille schuilen wij
bij de oude beelden van toen
ook nu ons pad gescheiden is
duurt zo onze reis samen voort
luidkeels zingend uit het hart
breken steeds nog nieuwe melodieën
die bij het voortgaan van de tijd
ons jou altijd weer genieten laten
