de overkant

toen ik jou loslaten moest
bij de brug naar de overkant
was ik niet bang voor verdriet
omdat juist dat mij herinnerde

onophoudelijk als de brug zelf
waaien mij nu jouw souvenirs
die mij veilig en vertrouwd
als onzichtbare armen dragen

in het diepe water verzonken
schragen pijlers de overgang
als de getrainde schouders
die jij mij was en blijven zult

de flarden van mist en nevel
die aan gene zijde hangen
voelen als een donzen dekbed
dat mij comfortabel warmt

gelijk een cocon is haar reling
waaruit als zomerse vlinders
tot mijn steun en toeverlaat
jouw aandenkens fladderen

de oevers van de overkant
zij lijken eindeloos en ver
terwijl ik jou naast mij weet
bij elke voetstap die ik doe

groots als die eindeloze brug
is diep en erkentelijk mijn dank
die ik zwaai naar de overkant
tot ik jou daar ooit weer zie

• Voor allen die wij aan de overkant van onze tijd weten | 26 december 2018